Este ano sumámonos ás propostas lanzadas desde a AELG, coa lectura do manifesto proposto pola escritora Beatriz Maceda.
Nas aulas tamén iremos realizando diferentes actividades e propostas de achegamento á obra rosaliana e, coma cada ano, trataremos de que a figura de Rosalía sexa coñecida nas múltiples perspectivas que ten.
Animamos a toda a comunidade educativa a festexar este día coma un día de festa, ben facendo na casa para xantar ou cear o Caldo de gloria, ben aproveitando a efeméride para facer algunha busca dun texto, dun poema, dunha canción versionada... que redunde nese afán por coñecer a obra da autora.
Ao final, Rosalía non deixa de ser a musa do pobo, polo que é o pobo quen debe achegarse libremente a ela.
Deixamos por aquí o manifesto e desexamos que sementedes moitos pensamentos...
PENSAR [TE] LIBRE
Eu son libre. Nada pode conter a marcha dos meus pensamentos, e eles son a lei que rexe o meu destino.
Rosalía de Castro.
Alimentamos a realidade do noso País a través da nosa lingua e das palabras que envolven a nosa diversidade social e cultural. Pensármonos na lingua de nosoutras é manter, transmitir e dignificar quen somos. E esta é a forza que atopamos en Rosalía de Castro: recoñecérmonos como pobo forte, unido na nosa lingua.
Non hai nada máis poderoso que as voces legadas polas nosas devanceiras, para arrodear os sentires, as emocións, a rebeldía, a liberdade dese pensamento sobre o que ninguén pode mandar.
Velaquí o maior acto revolucionario que nos agasallou Rosalía de Castro! Os seus versos transfórmanse nunha historia que rebela, provoca, emociona e que nos acolle para “eu tamén navegar”, para facermos parte dunha nosa Historia propia e libre.
Así vou eu/formando parte/Non me abandono e formo parte, do pobo que describe Rosalía de Castro, da xente que defende a cultura sen cancelas e enche as rúas de voces violetas para combater da man das compañeiras os mouchos que nos asexan e a aqueles que ladran contra as que camiñan.
Abracemos, entón, a desorde das ideas e a marcha dos pensamentos para seguir o navegar de Rosalía de Castro na voz das persoas humildes, para escoitar o silencio das oprimidas e censurar as inxustizas coa forza da nosa lingua. Non precisamos mans alleas que escriban a nosa historia así que, Dálle que dálle ó argadelo/noite e día/e pensa e pensa naquelo/porfía que te porfía, porque xa agroma forte a semente plantada. Vivamos a galope nunha rede de afectos e celebremos que nin a lingua nin o pensamento se exilian. Tezamos xuntas, fortes e libres os puntos que calcetaron as mestras da República, as cigarreiras, as misteiras, as costureiras e todas as que, coma ti, loitaron contra as inxustizas e polos dereitos.
Cosamos cos fíos da lingua na que entendemos, debatemos, amamos e enliñemos as nosas ideas e os nosos pensamentos.
Tal com’as nubes
Qu’impele o vento
Y agora asombran, y agora alegran
Os espaços inmensos d’o ceo,
Así as ideas
Loucas qu’eu teño
As imaxes de multiples formas
D’estranas feituras, de cores incertos,
Agora asombran,
O fondo sin fondo d’o meu pensamento.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Agradecemos todos os comentarios, só un apuntamento, non os deixes de xeito anónimo e sé educado e construtivo!